Terugblik

Show me the way of Life - Maria

Hierdie week is dit 'n jaar gelede wat die vragmotor van Albertinia vervoer met ons aardse besittings weg is uit Piet Retief, Kaap toe. En dis 10 maande sedert ons self hier aangeland het. As ek terugkyk oor hierdie tydperk kan ek dit net beskryf as 'n reis met baie opdraandes en afdraandes, met tye van "despair" maar baie meer van vreugde.
 'n Ontdekkingstog - nie net van nuwe plekke nie, maar ook binne myself.

 Aan die een kant voel dit asof ons nou die dag hier aangekom het; aan die ander kant, asof ons al baie meer as 10 maande se ervarings beleef het.

In die tyd voor die trek het Werner onbepland en baie onverwags 'n rug-operasie ondergaan en is ons trek-planne behoorlik deurmekaar gekrap. Vir 2 maande het ons hele gesin by Pa en Ma gewoon en die Draadstraat-huis se mure ordentlik gestrek. Ons beplande trek Mosselbaai toe het verander in 'n trek George toe. Die oor-en-weer groetery en die laaste inpak en wegtrek het gesorg vir baie trane. Die lang pad af George toe het baie tyd vir dink en wonder en twyfel gelaat. Ek onthou nou nog toe ons in George inry laat die Vrydagmiddag terwyl die son begin sak, dat ek gedink het: "Wat op dees aarde het ons besiel om dit te doen?!?" As ek nie so moeg was nie, het ek heel moontlik net daar my kar se neus omgedraai terug Noorde toe.

Danksy Tessa en Gert het ons darem 'n plek gehad om vir die eerste rukkie ons goedjies af te pak, terwyl ons huis soek (wat ek redelik seker was darem nie te lank sou neem nie). En gelukkig vir goeie vriende soos Braam en Rentia het ons bekende gesigte gehad om ons te verwelkom. Die eerste 2 weke het nog amper soos vakansie gevoel - alles was opwindend, vreemd en nuut.

Skool het begin en ons moes 'n nuwe roetine vind, blyplek nader aan George soek (Hartenbos was net te ver om elke dag in en uit te ry), en begin om werkspasie vir Werner te kry. Ek dink as ons al die kilometers bymekaar tel wat ons agter moontlike huise en werkswinkels aan gery het, kon ons beslis dit inruil vir n "kuier-trippie" Piet Retief toe. Die woonstel in Victoriabaai waarin ons vir 4 maande gebly het was klein en beknop. En huurhuise so skaars soos hoendertande. Kort-om, dinge het nie heeltemal gebeur soos ons beplan het nie.

Ek het vooraf darem gesels met vriende wat getrek het, en het 'n idee gehad van wat om te verwag. Ek het geweet dat die skuif aanpassing sou vra, dat ons uit ons "comfort zones" sou wees en dat ons sal moes moeite doen om onsself by dinge betrokke te maak. So ek was reg daarvoor. Wat ek nie verwag het nie, is dat ek so leeg en kwesbaar sou voel. Ek onthou dat ek eenkeer gelees het dat iemand depressie beskryf het as 'n swart hond wat sy/hy heeltyd moet wegjaag van die deur af. En dis hoe dit vir my gevoel het. Ek moes daadwerklik besluit om die swaar gevoel teen te werk, dit weg te jaag, myself met positiewe gedagtes te vul. Die probleem was dat ek nie lus was nie!! Dit was op 'n manier LEKKER om myself so jammer te kry, om eerder die verlange en hartseer te voed. Dit was net te veel moeite om te probeer positief wees en "die goeie rondom jou" raak te sien. Dit het al my energie getap om te sorg dat ek my "pity-party" kon afhandel voordat Werner en die kinders by die huis kom, want dan moes ek sterk wees vir die dogters, hulle help om HULLE uitdagings aan te vat en sterk te staan (dit was beslis ook nie maklik vir hulle nie, maar ek is BAIE trots op my 2 dogters wat alles so goed hanteer het.). Ek wou ook nie hê dat Werner moet dink ek is ongelukkig nie - hy het genoeg ander dinge gehad om hom oor te bekommer. Hy het beslis nie nog 'n depressiewe vrou ook  op sy lysie nodig gehad  nie. Dit was vir my nogal n skok om te besef dat ek  tipiese depressie tekens by myself herken en weet wat ek kan doen om dit te bestuur, maar nie LUS het om dit te doen nie.



Skildery van Maria (House of Maria Mosselbaai)

Deur dit alles weet ek dat die Here hierdie tyd ook gebruik het om my nader aan Hom, en ons as gesin nader aan mekaar te bring. Maklik was dit beslis nie, maar die moeite werd? Verseker!!As ek vandag kyk na die 4 mense wat in daardie woonstel in Vicbaai ingetrek het, en hulle vergelyk met die 4 wat nou in hierdie huis woon, kan ek met sekerheid se dat ons nie dieselfde is nie. Ons het so gegroei! Een van my gunsteling preke van ds Roelf was een waar hy vertel het van 'n program wat hy oor sekere krewe gesien het, wat hulle doppe moes afgooi sodat hulle kon groei. In die groei-tyd was hulle dan baie "vulnerable" en ontbloot, maar as hulle die doppe opgehou het, sou hulle nie kon groei nie. Eers as die groei dan plaasgevind het, het 'n nuwe, groter dop gevorm. En so was dit beslis met ons. Ons het vulnerable en ontbloot gevoel, die seerkry goed gevoel, maar beslis gegroei. En nou het ons nuwe en groter doppe, is ons beter gepantser vir die lewe vorentoe.

Verlede week het ek skielik besef dat ek uiteindelik na my huidige lewe kyk en kan dink "dis reg en dis waar ek nou wil wees" Took you long enough - sal party seker sê! Ek weet verseker dat dit langer gevat het as wat ek gedink het dit sal. Dat ek beslis gestoei het met aanpas en inpas in my nuwe omgewing. Maar dat ek beslis ook kan getuig van die Here se goedheid, Sy nabyheid en Sy altyd-beter-weet-wat-is-goed-vir-Suna! Rhythms of Grace voorwaar. Miskien sou ek viervoet in Piet Retief vasgesteek het as ek geweet hoeveel op en af ritmes daar vir my sou wees. As ek geweet het dat die planne van inskakel en betrokke raak wat ek vooraf gemaak het, nie noodwendig sou uitwerk nie. Maar gelukkig het ek nie geweet nie! Want dan sou ek ook hierdie nuwe groei en ontdekking van myself misgeloop het.

Soms dink ek as iemand wat my nou hier leer ken, sou gesels met kennisse in Piet Retief, en die "Suna" bespreek wat hulle ken, sal hulle tot die gevolgtrekking kom dat hulle seker nie van dieselfde persoon praat nie! Dit voel vir my asof ek 'n nuwe rustigheid in myself het. Ek raak nie so gou opgewerk oor klein dingetjies nie, is dood tevrede om vir dae aaneen net my gesin as geselskap te hê, oggende alleen by die huis deur te bring sonder dat ek gedryf voel om iets te doen of iemand te sien of êrens heen te gaan. Ek is minder gepla oor hoe iets vir ander mense sal lyk (OK, bygesê - ek ken so min mense, daar is nie baie wat krities kan wees oor my idees of wat ek doen nie ☺ )

Ons het so baie keer die Here se hand van voorsiening ervaar: met 'n werkswinkel vir Werner, die huis wat ons huur, mense wat Hy op spesifieke tye ons pad laat kruis het, vriende ... die lysie gaan aan en aan. As daar een ding is waarvan ek doodseker is, is dit dat ons 'n God dien, wat REGTIG belangstel in ons lewens, wat ons doen, nodig het en hoe ons voel.  Ek glo verseker nog minder in "toevallighede" as voorheen en weet bo alle twyfel dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat Hom liefhet. Dat al ons bes beplande voornemens, nie kan kers vashou by wat Hy vir ons beplan nie. En dat wat God vir ons beplan ALTYD goed en voorspoedig is.

Ek het nou die dag die volgende êrens gehoor: in Afrikaans is daar net een woord vir Genade, in Engels is dit Grace of Mercy. En die verskil tussen die 2: "Grace = when God gives you what you don't deserve, Mercy = when you don't get what you actually deserve" En ek kan getuig van oneindige Grace in hierdie tyd - ons het beslis soveel meer gekry as wat ons verdien!

Let my lifesong sing to You - Maria Oosthuizen

Vandag kan ek God net eer en prys vir die pad wat Hy die afgelope 12 maande met ons geloop het. En ek kan met eerlikheid se dat ek dit weer sal doen. Natuurlik mis ons nog ons familie en vriende, en wens ons dat ons hulle meer gereeld kan sien en kuier. Ons is nog lank nie "locals" nie, en sal seker vir 'n lang tyd "inkommers" bly. Voel asof ons nie heeltemal hier inpas nie, maar ook nie meer in Piet Retief sal inpas nie Maar ek weet ook dat ek dit nou as deel van die normale ritmes van die lewe herken. Die lewe sal altyd uit op- en aftye bestaan.  Daar sal tye wees dat dit met ons goed gaan en wat dit dalk sleg gaan, wat ons weet waarheen ons oppad is en wanneer ons nie 'n "cooking clue' sal hê waar ons volgende gaan uitspoel nie. Maar wanneer ons ons vertroue in God plaas, sal al hierdie dinge en tye hanteerbaar wees, ten goede uitwerk en SAL ons OK wees - no matter what!

(NS: Al die slkiderye hierbo is deur Maria Oosthuizen, 'n kunstenaar van Mosselbaai. Gaan kyk gerus na haar werk op haar website House of Maria. Dit PRAAT met n mens!)