Deur die straights en om die draaie..... en die berge en die klowe!

Die afgelope naweek het ons die eerste keer die Baviaanskloof besoek. Wat 'n belewenis!!



Toe Braam so 2 weke gelede bel om te vra of ons wil saamgaan, kan ek nou nie met alle eerlikheid sê dat ek op en af gespring het van opgewondenheid nie. Ons het baie lanklaas gekamp en daarby is al ons goed nog in stoor. Ons het maar geraap en skraap en geleen om alles bymekaar te kry wat ons nodig het. Daarby het ek nie 'n idee gehad wat vir ons voorlê nie, en soos ek al vantevore gesê het is ek nie vreeslik gek oor die onbekende en verrassings nie. Al wat ek geweet het is dat dit onherbergsame wêreld is met geen selfoonopvangs nie (daarna het ek wel uitgesien!). Hoe die kampplek en ablusies lyk (en of daar is) het ons nie geweet nie.



Ockie se Hokkie langs die rivier

Donderdagoggend is ons met die N2 langs tot in Kareedouw. Daar het Braam en Rentia ons hul ou tuisdorp gewys en ons het heerlik geluister na n paar "local" staaltjies. Na middagete by Norma-Jean's het ons die pad gevat- berg in. Ons het sommer gou-gou besef: hierdie is spesiale wêreld! Steil paaie op en weer af teen die rotspaadjies.... so het dit vir 'n paar ure gegaan. Totdat ons teen 'n steilte afkom en daar tussen erens en nerens 'n houthut langs die rivier kry: ons slaapplek vir die eerste aand. Die hut behoort aan Ockie, 'n vriend van Braam-hulle. Ons het net die nodigste afgepak om vir een aand nes te skrop en gou-gou het die vuurtjie gebrand. Die kinders was maar eers baie versigtig vir hulle slaapplek: 'n platform wat in die nok van die slaapkamerdak, bokant die 4 beddens, aangebring is. Dit is oop aan 2 kante en hulle moes met 'n leertjie opklim daarheen. In effek het ons dus al 8 in een kamer geslaap: volwassenes in die 4 beddens en die kids bokant ons koppe op die platform.  'n Heerlike manier om 'n lekker saamkuier naweek af te skop. ☺

Dag 2 was dit tyd vir die eintlike 4x4 roete. Kranse, klippe, klowe... en plate en plate fynbos! Ek weet nog altyd dat fynbos spesiaal is en dat daar in daardie tipe habitat 'n groot verskeidenheid plante voorkom. Maar selfs daardie kennis kon my nie voorberei vir die groot hoeveelheid verskillende plante wat ons gesien het nie.

Ek is baie seker dat daar na 'n paar uur se ry erge mumurerings in die Rusts se Condor was as hulle sien dat die Potgieters ALWEER agter geraak het! Ons kon net nie ophou stop om te kyk en fotos te neem nie. In die begin het ek die idee gekry om van elke verskillende blommetjie 'n foto te neem- seker 'n duidelike teken van my onkunde en "1ste keer in die Baviaans"-geid. Ek het later besef as ek so 1 uit elke 20 kan afneem sal ek gelukkig wees- anders kom ons nooit voor donker by ons kampplek uit nie. Ek het so aan vriendin Hylie gedink wat blomme ken en lief is om dit af te neem. Op die einde het ek op dag 1 alleen omtrent 45 verskillende spesies blomme afgeneem: en dit is net sommige van die plante wat nou blom!  Uitroepe van Sjoe!, Wow!, Kyk net!, STOP! en Yoh!! was algemeen. Hierdie berge is werklik soos 'n tuin met nuwe verrassings om elke draai.

En die berge!! Daar is vlaktes met fynbos, dan weer plate geel bossies. Regaf kranse en golwende grasvelde. Klipperige hoogtes en heuwels wat mekaar herhaal. En nie een van my fotos gee naastenby DIT waar wat my oe gesien het nie. Daardie gevoel van oneindigheid en grootsheid kan ek nie vasgevang kry nie. Op plekke loop die nou paadjie gevaarlik naby aan die afgrond. Op 'n stadium moes ons en Braam hulle vir n goeie 300m of meer in so 'n nou paadjie agteruit ry omdat daar 'n ander voertuig van voor af gekom het! Ek het maar net oë toegeknyp en gebid!! Gelukkig ken ek niemand wat beter agteruit kan bestuur as Werner nie, so ons het geweet ons is in goeie hande.


 

Tee-tyd in die Kouga berge

Natuurlik het Rentia seker gemaak ons stop vir teetyd, en teen middagete het ons sommer op 'n groen stukkie gras (tussen droë miskoeke ☺ ) seil oopgegooi en broodjies geëet. Na omtrent 6 ure se ry is ons teen die laaste steiltes en skerp draaie af, en skielik het die Kloof groen en geil voor ons gelê. Wat 'n gesig!! Tussen die 2 ruwe bergreekse, die Kouga- en Baviaanskloofberge, lê hierdie vrugbare kloof. Fynbos verander eensklaps in Bosveld.


Dit was veral 'n belewenis om die ou plaaswinkeltjies in die Kloof te besoek. Die koel, skemerte daarbinne herinner my aan my kinderdae as ons winkel toe gestap het om daar nikkerbols en Wilsontoffies te koop. En met Rentia saam het ons gou-gou lang geselsies met die eienaars gemaak (tot groot frustrasie van die mans!) Ons is selfs met 'n paar "vreemde", outydse kopies daar uit!

Tydens so 'n geselsie vind ek uit dat een van my gunsteling skrywers hier in die Baviaans gewoon het. As kind het ek PH Nortje se boeke verslind en altyd gewens ek kan ook soos hy alledaagse situasies so vermaaklik beskryf. Nou kan ek nie wag om biblioteek toe te gaan en weer 'n paar van sy boeke nader te hark nie.

Saterdag oppad die Baviaans Natuurreservaat in tref die teëspoed ons: die Condor se "timing belt" breek! Ons avonture is op 'n einde!! Ek, Rentia en die dogters ontspan die res van die dag: lees boek, ry perd en geniet die son; terwyl die 2 mans en Christoff (met 'n hele paar mede kampeerders as toeskouers en raadgewers) die Condor bewerk en be-peuter. Sondagoggend is dit omtrent 'n operasie: Ons kan net die heel nodigste bagasie in laai om terug te bring (tandeborsels, kussings en onderklere!) Die res van die bagasie is in die Condor gelaai wat in die eienaar van die plaas se stoor getrek is, waar Werner en Braam dit later sal kom haal. Al 8 van ons moes in die Hi-Lux in vir die lang pad huis toe- 'n avontuur op sig self! ☺



We'll be back...!!!

Dit is geen wonder dat die Baviaanskloof area as 'n wêrelderfenisgebied verklaar is nie. Dit is beslis 'n baie spesiale deel van die skepping. Hierdie naweek was vir ons net 'n "sample" van die Baviaans, 'n voorgereggie om ons lus te maak vir nog baie meer. Volgende keer gaan ons Doodsklip toe, donkiekar ry, nog meer fotos neem, staproetes inwerk..... Ons kom verseker terug vir 'n ordentlike vakansie. 

Wag... of doen?

Ek sit vanoggend op die balkon van ons woonstel. Die vroeg-oggend sonnetjie het verdwyn en 'n dik laag mis het van die see af ingerol. Ek kan nie veel verder as die bome voor my sien nie. Dit voel amper asof ek in 'n kokon sit!

Ek besef dat dit vir my voel asof ek ook figuurlik in 'n kokon is. Asof ek, soos met vanoggend se mis, nie ver genoeg vooruit kan sien nie. Die huis-soekery is besig om my daaglikse denke te oorheers. Ek wens ek kon weet WANNEER ons die regte plek sal kry. En of ons hoegenaamd moet hoop op die REGTE plek. Moet ons eerder vat wat ons kan kry (en vir die volgende paar jaar daar bly), of moet ons wag vir die regte plek?

Soms, (eintlik heel gereeld), wens ek die Here wil "loud & clear" met my praat. Al hierdie gewonder uitskakel met 'n duidelike antwoord. Al my twyfel oor wat my te doen staan finaal uit die weg ruim. Verkieslik uitgespel met detail: datums, plekke, wie en wat's - alles aangeheg. 'N reguit antwoord of ek moet WAG.... of iets moet DOEN.

Aan die een kant weet ek dat ek moet WAG. Die regte plek sal op die regte tyd kom. Ek het tog al soveel keer daardie antwoord gekry. Maar na 'n rukkie begin dit voel na 'n manier van verantwoordelikheid ontduik. Begin dit vir myself, en seer sekerlik vir ander mense ook, klink na 'n manier van niks doen nie. Van "wag-dat-iets-in-my-skoot-val". En dan begin ek twyfel of ek nou eintlik reg gehoor het.

Dit geld ook vir werk. Ek begin skuldig voel dat ek nie geld verdien nie. Begin wonder of ek maar net moet aansoek doen vir enigiets wat my pad kruis.Werksgewys wil ek so graag eers duidelikheid hê oor wat die Here regtig wil hê dat ek hier moet doen, waar Hy my wil gebruik. 'n Paar jaar gelede het ek ook hierdie stryd met die Here gevoer. Ek kon daardie tyd in mense se gesigte sien wat hulle dink as ek sê dat ek "wag vir die regte werk". Daardie uitdrukking wat sê : "beggars can't be choosers!" (ons het daardie tyd erg finansieel gesukkel). Op die ou einde het ek gevat wat ek kon kry... en lelik op my neus gekyk! Elke oomblik in daardie pos het ek geweet dat dit nie is waar ek moet wees nie. Vier maande later het ek 'n werksaanbieding gekry wat ek dadelik geweet het dat dit direk van die Here af kom en kon ek in Sy wil instap en dit WEET. Ek is dus NIE van plan om weer dieselfde fout te maak nie.

Nou die dag het ons kuiergaste en 'n persoon vra vir my: "Nou wat doen jy heeldag?" Dadelik begin ek hap en sluk en woorde soek. "Huisskoonmaak, skottelgoed was, klere was en stryk, kinders rondry,lees en skryf" klink soos 'n verskoning vir lui wees. Klink bietjie "bland". Verstaan my mooi, ek wil nie klink of ek iets "belangriks" doen nie. Hardop gesê klink dit so asof ek nie juis iets doen nie. Face dit: ons bly in 'n 2 slaapkamer woonstel met 'n enkele kombuis/leefarea. Hoeveel werk kan dit nou wees? (ter verdediging: as mens net 6 borde, bekers,glase, messe en vurke het, moet jy nogal 'n paar keer 'n dag skottelgoed was!!!)

Ek het darem begin om by Life Community Services as 'n "volunteer" betrokke te raak. Het gister 'n aanbieding oor emosionele ontwikkeling by hul maandelikse "pre-school teacher training" gedoen. En dit SO geniet! Kyk, as ek nou darem NIE oor inkomste bekommerd hoef te gewees het nie, sal ek heeltyd sulke vrywilliger-werkies wou doen. Dit is so vervullend! En die vrouens is so dankbaar vir elke bietjie "input" wat hulle kry.

Terug by die huis-soekery: ons het al na soveel huise gaan kyk. Party is piepklein, ander verwaarloos. Nog nie een het vir my na "huis" gevoel nie, kon ek nie my gesin daarin sien LEEF nie. En ja, in die huidige mark KAN ons nie te "picky & choosy" wees nie, maar ek glo ook dat die dop waarin jy bly 'n groot invloed kan hê op jou gemoedstoestand. (ek kan net nie dink dat mens vrolik en opgewek kan voel in 'n donker, muwwerige plek nie!) Aan die een kant is ek so bang dat in die "gewag" op die regte plek, al die "decent" plekke gevat word. Maar aan die ander kant is ek net so bang dat ons 'n "decent" plek vat, en dan word die "regte" plek skielik beskikbaar..... Sien wat ek bedoel met 'n reguit antwoord wat nou welkom sal wees!!

Verlede week woon ons 'n sel-info aand by en daar word gesels oor hoe belangrik dit is om werklik in die Here se teenwoordigheid tyd te spandeer, dat jy soms net by Hom moet sit en luister, nie praat nie. Ek besef dat ek meeste van die tyd die praat werk doen... en dan kla ek dat ek nie die Here hoor nie!!! So, van nou af dink ek dis tyd dat ek bietjie minder praat (en vra!) as ek stiltetyd hou, en meer stil wees (maar moeilik vir 'n babbelbek soos ek!)

En net soos vanoggend se mislaag opgeklaar het en in die wonderlikste sonskyndag verander het, vertrou ek dat die "kokon" waarin ek myself bevind, ook sal verander in 'n wonderlike sonskyn-helderheid van antwoorde.

Op 'n ligter noot: ek moet julle darem jaloers maak ook: met dié dat ek so dikwels sit en "niksdoen" ☺ , is ek vry om elke 2 weke wanneer Werner Groot-Brak toe gaan vir fisio, saam te ry. En terwyl hy vir 'n uur lank geknie en geknyp word, verwyl ek my tyd in die oulike winkeltjies, of ry rond en neem foto's, ontdek nuwe plekke en uitsigte. Die afgelope week was hierdie my uiteindelike stop vir so 'n halfuur of wat:

En nou verwag enigiemand van my om my tyd meer produktief te spandeer??? GET REAL!! ☺☺☺

NS: Vanmiddag het ons die personeel van Laerskool Piet Retief wat saam met die kinders op die Kaaptoer is, vir 'n vinnige 5 minute te sien gekry. Piet, Lorraine, Japie, Ronelle, Susan, Antoinette, Alex... julle was vandag vir ons 'n groter bederf as die heerlike sonskyn! Wens ons kon langer kuier! Toe ons terug ry woonstel toe, sê Anri: "Sjoe, dit was SO lekker om bekende gesigte te sien. Dit laat mens sommer weer normaal voel" Dankie, dankie, dankie dat julle bereid was om gou te stop. Ons hoop julle toerleier het julle nie "ani-brand" gesteek oor die tydvermorsing nie☺☺☺  En baie dankie Mamma vir ons heerlike pakkie. Dankie tog die "koeriers" het nie geweet wat is in die boks wat hulle so saamry nie, anders het ons sekerlik niks gekry nie.☺ Nou het ons so 'n klein proeseltjie "huis" hier in Vic Baai! Selfs Ma se handskrif op die pakkie het ons harte warmer laat klop!