Ek besef dat dit vir my voel asof ek ook figuurlik in 'n kokon is. Asof ek, soos met vanoggend se mis, nie ver genoeg vooruit kan sien nie. Die huis-soekery is besig om my daaglikse denke te oorheers. Ek wens ek kon weet WANNEER ons die regte plek sal kry. En of ons hoegenaamd moet hoop op die REGTE plek. Moet ons eerder vat wat ons kan kry (en vir die volgende paar jaar daar bly), of moet ons wag vir die regte plek?
Soms, (eintlik heel gereeld), wens ek die Here wil "loud & clear" met my praat. Al hierdie gewonder uitskakel met 'n duidelike antwoord. Al my twyfel oor wat my te doen staan finaal uit die weg ruim. Verkieslik uitgespel met detail: datums, plekke, wie en wat's - alles aangeheg. 'N reguit antwoord of ek moet WAG.... of iets moet DOEN.
Aan die een kant weet ek dat ek moet WAG. Die regte plek sal op die regte tyd kom. Ek het tog al soveel keer daardie antwoord gekry. Maar na 'n rukkie begin dit voel na 'n manier van verantwoordelikheid ontduik. Begin dit vir myself, en seer sekerlik vir ander mense ook, klink na 'n manier van niks doen nie. Van "wag-dat-iets-in-my-skoot-val". En dan begin ek twyfel of ek nou eintlik reg gehoor het.
Dit geld ook vir werk. Ek begin skuldig voel dat ek nie geld verdien nie. Begin wonder of ek maar net moet aansoek doen vir enigiets wat my pad kruis.Werksgewys wil ek so graag eers duidelikheid hê oor wat die Here regtig wil hê dat ek hier moet doen, waar Hy my wil gebruik. 'n Paar jaar gelede het ek ook hierdie stryd met die Here gevoer. Ek kon daardie tyd in mense se gesigte sien wat hulle dink as ek sê dat ek "wag vir die regte werk". Daardie uitdrukking wat sê : "beggars can't be choosers!" (ons het daardie tyd erg finansieel gesukkel). Op die ou einde het ek gevat wat ek kon kry... en lelik op my neus gekyk! Elke oomblik in daardie pos het ek geweet dat dit nie is waar ek moet wees nie. Vier maande later het ek 'n werksaanbieding gekry wat ek dadelik geweet het dat dit direk van die Here af kom en kon ek in Sy wil instap en dit WEET. Ek is dus NIE van plan om weer dieselfde fout te maak nie.
Nou die dag het ons kuiergaste en 'n persoon vra vir my: "Nou wat doen jy heeldag?" Dadelik begin ek hap en sluk en woorde soek. "Huisskoonmaak, skottelgoed was, klere was en stryk, kinders rondry,lees en skryf" klink soos 'n verskoning vir lui wees. Klink bietjie "bland". Verstaan my mooi, ek wil nie klink of ek iets "belangriks" doen nie. Hardop gesê klink dit so asof ek nie juis iets doen nie. Face dit: ons bly in 'n 2 slaapkamer woonstel met 'n enkele kombuis/leefarea. Hoeveel werk kan dit nou wees? (ter verdediging: as mens net 6 borde, bekers,glase, messe en vurke het, moet jy nogal 'n paar keer 'n dag skottelgoed was!!!)
Ek het darem begin om by Life Community Services as 'n "volunteer" betrokke te raak. Het gister 'n aanbieding oor emosionele ontwikkeling by hul maandelikse "pre-school teacher training" gedoen. En dit SO geniet! Kyk, as ek nou darem NIE oor inkomste bekommerd hoef te gewees het nie, sal ek heeltyd sulke vrywilliger-werkies wou doen. Dit is so vervullend! En die vrouens is so dankbaar vir elke bietjie "input" wat hulle kry.
Terug by die huis-soekery: ons het al na soveel huise gaan kyk. Party is piepklein, ander verwaarloos. Nog nie een het vir my na "huis" gevoel nie, kon ek nie my gesin daarin sien LEEF nie. En ja, in die huidige mark KAN ons nie te "picky & choosy" wees nie, maar ek glo ook dat die dop waarin jy bly 'n groot invloed kan hê op jou gemoedstoestand. (ek kan net nie dink dat mens vrolik en opgewek kan voel in 'n donker, muwwerige plek nie!) Aan die een kant is ek so bang dat in die "gewag" op die regte plek, al die "decent" plekke gevat word. Maar aan die ander kant is ek net so bang dat ons 'n "decent" plek vat, en dan word die "regte" plek skielik beskikbaar..... Sien wat ek bedoel met 'n reguit antwoord wat nou welkom sal wees!!
Verlede week woon ons 'n sel-info aand by en daar word gesels oor hoe belangrik dit is om werklik in die Here se teenwoordigheid tyd te spandeer, dat jy soms net by Hom moet sit en luister, nie praat nie. Ek besef dat ek meeste van die tyd die praat werk doen... en dan kla ek dat ek nie die Here hoor nie!!! So, van nou af dink ek dis tyd dat ek bietjie minder praat (en vra!) as ek stiltetyd hou, en meer stil wees (maar moeilik vir 'n babbelbek soos ek!)
En net soos vanoggend se mislaag opgeklaar het en in die wonderlikste sonskyndag verander het, vertrou ek dat die "kokon" waarin ek myself bevind, ook sal verander in 'n wonderlike sonskyn-helderheid van antwoorde.
Op 'n ligter noot: ek moet julle darem jaloers maak ook: met dié dat ek so dikwels sit en "niksdoen" ☺ , is ek vry om elke 2 weke wanneer Werner Groot-Brak toe gaan vir fisio, saam te ry. En terwyl hy vir 'n uur lank geknie en geknyp word, verwyl ek my tyd in die oulike winkeltjies, of ry rond en neem foto's, ontdek nuwe plekke en uitsigte. Die afgelope week was hierdie my uiteindelike stop vir so 'n halfuur of wat:
En nou verwag enigiemand van my om my tyd meer produktief te spandeer??? GET REAL!! ☺☺☺
NS: Vanmiddag het ons die personeel van Laerskool Piet Retief wat saam met die kinders op die Kaaptoer is, vir 'n vinnige 5 minute te sien gekry. Piet, Lorraine, Japie, Ronelle, Susan, Antoinette, Alex... julle was vandag vir ons 'n groter bederf as die heerlike sonskyn! Wens ons kon langer kuier! Toe ons terug ry woonstel toe, sê Anri: "Sjoe, dit was SO lekker om bekende gesigte te sien. Dit laat mens sommer weer normaal voel" Dankie, dankie, dankie dat julle bereid was om gou te stop. Ons hoop julle toerleier het julle nie "ani-brand" gesteek oor die tydvermorsing nie☺☺☺ En baie dankie Mamma vir ons heerlike pakkie. Dankie tog die "koeriers" het nie geweet wat is in die boks wat hulle so saamry nie, anders het ons sekerlik niks gekry nie.☺ Nou het ons so 'n klein proeseltjie "huis" hier in Vic Baai! Selfs Ma se handskrif op die pakkie het ons harte warmer laat klop!
No comments:
Post a Comment