3 jaar van Genade-ritmes

Vandag presies 3 jaar gelede, op 'n koue Vrydagmiddag, het ons ons voete in die Suid-Kaap geplant.  Onseker oor die wat en waar van ons toekoms.  3 jaar!! Aan die een kant voel dit soos nou die dag, en aan die ander kant soos ‘n leeftyd gelede.

Vandag kan ons terugkyk na 3 jaar van seën, geluk, voorsiening, harde klippe kou, alleen tye, nuwe vriendskappe, onsekerheid, wonderwerke, uitdagings, oorwinnings ....kortom LEWE.

Die aanpassing was by tye moeilik, en ek het in die begin gesukkel om in te skakel by my nuwe gemeenskap.  Met goeie raad van vriendinne wat al self moes ontwortel en verplant, het ek gedink ek weet wat vir my voorlê.  Tog het die intensiteit van my emosies my soms totaal verras. Ook die feit dat ek nie regtig beheer gehad het oor wat wanneer sou gebeur nie.  Ek besef vandag dat ons so graag wil hê dinge moet gebeur soos ONS dit wil laat gebeur, op maniere wat ons glo die beste is.  Ek was in die eerste paar maande intens alleen, en het alles probeer om dit te verander:  probeer inskakel by skool, kerk, selfs ‘n “volunteer” werkie of twee. Tog was alles tydelik en het dit nooit gelei na meer standhoudende verhoudings nie.  Eers toe ek die gedagte dat ek dalk nou alleen MOET wees, kans gegee het om in my te groei, het ek ‘n rustigheid en “contentment” begin ervaar.  Ek het besef dat die Here my dalk nou alleen WIL hê, dat hierdie die ideale geleentheid is om my verhouding met die Hom groeikans te gee (ons sê mos graag ons is SO besig, en wens vir meer tyd om by Hom uit te kom).  Terwyl ek nie iemand anders gehad het om mee te gesels en my onsekerhede en vreugdes te deel nie, was Hy die gewillige luisteraar, die Een met die antwoorde en trooswoorde.  Geleidelik het ek agtergekom dat ek nie meer mense mis nie, dat ek heel gelukkig is so op my eie met net die Here (en darem my gesin ☺) as geselskap.

Toe eers het my vriendskappe begin blom. En hoe het dit nie toe gefloreer nie!  Ek het gespeel met die idee om ‘n “celebration” ete te hou om ons 3 jaar van  Suid-Kapers wees, te vier. Maar na ‘n rukkie van lysies opstel het ek besef dat my lysie van mense wat ek daar wil hê net te lank is om prakties te wees!!  Die Here het ons geseën met  vriende wat vir ons en vir mekaar omgee, wat ons kom leer het wat dit beteken om mekaar te dra, wat saam met ons kan lag tot die trane loop, en saam kan huil tot ons  uitbars van die lag, wat ons geloof kom versterk het en ons uitgedaag het om meer te vertrou, wat vir ons gebid het wanneer ons nie self kon nie.

Ek het kort na ons hier aangeland het begin blog; deels om vriende op datum te hou met ons doen en late, en andersins as terapie vir myself. Ek het die naam Rhythms of Grace gekies ogv die skrif gedeelte in Matt 11:28-30 (Message). 

 Dit was die skrifgedeelte in die Mosselbaai-diens  die Sondagoggend net na ons hier aangekom het, en weereens die eerste Sondag wat ons  in George kerk bygewoon het. Daarna het dit soortvan my rigtingwyser geword wanneer die onsekerheid of verlange my oorval het.  Vandag kyk ek terug en staan verbaas oor hoe van toepassing die woorde op ons lewens is.  Ek het besef dat daar werklik ritmes in ons lewens is. Dat daar vir alles ‘n tyd is, dat daar altyd goeie tye volg op moeilike tye. Ons wil so graag ons lewens sien as die een hoogtepunt op die volgende, maar hoogtepunte kan slegs hoogtepunte wees, as daar laagtes tussen is. Anders is dit een lang gelykte.  Soos getye wat verander en golwe wat uitspoel en weer terugtrek, so is ons lewens ook ‘n permanente opeenvolging van ritmes: op en af, geluk en hartseer, teleurstelling en opgewondenheid....  Maar oor dit alles, soos ‘n banier of ‘n koepel, span God se genade. Die “Grace” wat ons nodig het om heelhuids deur die swaarder tye te kom.

Was alles maanskyn en rose in die afgelope 3 jaar? Allesbehalwe!!  Emosioneel is ons deur seker  van die moeilikste tye van ons lewe saam:  My pa se siekte en amputasie, Werner se ma wat oorlede is, sy pa se dementia wat gelei het tot allerhande lelike familie-struwelinge en aantygings, besigheidsuitdagings, finansiële struggles, ons oudste wat in die Kaap gaan studeer, my onvermoë om my ma hulle by te staan met hulle trek.  Die feit dat ek my ouers so min gesien het, was beslis vir my  moeilik.

 Tog is my grootste emosie as ek terugkyk een van allesoorheersende dankbaarheid. Dankbaarheid vir die Here se voorsiening wanneer ons dit nodig gehad het, vir die mense wat Hy oor ons pad gestuur het, die gemeenskap waarin Hy ons geplaas het, die selgroepe waarvan ons deel is, die geleenthede wat Hy vir ons oopgemaak het, die groei wat ons persoonlik en geestelik ervaar het, die pragtige omgewing waarin ons woon, die nuwe vriendskappe wat ons gesmee het, vir ou vriendskappe wat behoue gebly het, die geleenthede en groei wat ons dogters hier beleef het, selfs dankbaarheid vir ‘n paar van die moeilike tye, want daaruit is verseker geloof en vertroue gebore wat ons andersins nie sou gehad het nie.

Sou ek dit alles weer doen as ek geweet het wat voorlê? Ja, ja en JA. Selfs met al die verlange en sukkel tye in ag geneem, is die afgelope 3 jaar beslis van die beste 3 jaar van my lewe. En kan ek  met Miga 7:7 saamstem:

7Ek, daarenteen,

sien met verwagting uit

na wat die Here gaan doen.

1 + 2 + 3 = Een miljoen

Daar is nou al so baie geskryf rondom die It’s Time gebedsbyeenkoms van Saterdag 22 April, dat NOG ‘n skryfsel seker onnodig is. Maar ek gaan tog my stuiwer ook in die armbeurs gooi.

Ek was vooraf eintlik glad nie lus vir die groot trek (800km x 2, tente, kos, bagasie) idee van koud slaap, toue mense en Vrystaatse stof nie. Maar diep binne het ek geweet dat ek dit NIE wil mis nie, dat ek oortuig is dat hierdie geleentheid deur God self beplan is en dus besonders gaan wees. Gelukkig het ons ook vriende soos Braam en Rentia wat nie "nee" vir 'n antwoord vat nie. 

Ek het vooraf vermoed dat daar weer baie kritiek en polemiek rondom die dag gaan wees, maar is uitgeboul deur die venyn in sommige mense se opmerkings. Ander weer wat tot op die letter  wil weet wat presies het Angus gesê, hoe het hy dit gesê, wanneer  het hy dit gesê …..  

Al gehoor van die beginsel dat die geheel groter is as die som van die dele?  Nou dit is wat Saterdag vir my was: iets baie groter as die liedere wat gesing is, die woorde wat gesê is, die gebede wat gebid is. Groter as die kilometers karre wat geduldig tou gestaan het, die massas mense  (duisende of miljoene, wat maak dit nou eintlik saak presies hoeveel dit was! BAIE is BAIE!!)   wat saam geduldig in die warm son gewag het, die duisende kampeerders wat die koue Vrystaatse naglug trotseer het.

Ja, ek het ook gedink dat hierdie nou darem die ideale kans vir die Here is om ordentlik te wys wie Hy is. Om iets “mind-blowing” te doen wat sou verseker dat niemand meer sou twyfel in of aan Hom nie. Ek het selfs ‘n paar keer vir Hom gevra of Hy nie asb my oë wil oopmaak om die leërskare engele rondom ons te sien nie, want ek WEET hulle was daar! (seker ook maar goed Hy het nie, ek sou my heel moontlik boeglam geskrik het J)

Wat my bybly is ‘n magdom klein dingetjies, goed wat my hart aangeraak het en laat besef het dat God HIER is:

• ·        Die spontane lofsang deur ‘n groep Samoaanse sendelinge Vrydagaand in die kamp. Ons het ingeval saam met baie ander kampeerders en ‘n hemelse tyd van saam loof beleef. Daar is gesing in Engels, Samoaans, Afrikaans en Zoeloe…  en die liefde tussen mense wat volslae vreemdelinge vir mekaar is, was tasbaar.
• ·         Die wakker word Saterdagoggend met die geluid van ramshorings oral om ons… en die dowwe “hum” van duisende karre wat tou staan om in te kom.
• ·         Die bejaarde Franse tannie wat al vroeg met haar kombers  en koffiefles regsit by die agterste toring, om vir hierdie land waar sy nou woon, te kom bid
• ·         Die getuienisse rondom die organisasie… reelings wat in plek geval het selfs voor mense besef het daar is ‘n behoefte aan iets spesifiek. Terloops, dit alleen tel al as ‘n wonderwerk: om in 6-8 weke ‘n geleentheid van hierdie skaal te beplan EN laat werk, nie in ‘n stadion of ander plek met die nodige geriewe nie, maar op ‘n oop Vrystaatse plaas sonder enige infrastruktuur, kan net bonatuurlik wees.
• ·         Die 12-jarige seuntjie wat die shofar blaas met krag en outoriteit (en daarmee saam ‘n klomp bose magte die vlaktes injaag!)
• ·         Die verskeidenheid mense: gesinne met klein kindertjies, oupas en oumas. Groepe jongmense,  groepe vrouens, groepe mans.  Jong getroudes en ou ooms en tannies wat hande vas hou.  Werkendes en werkloses, mense met hoop vir die land en die wat al hoop opgegee het.  Verskillende tale, kulture, kleure, selfs nasionaliteite.  Tannies met sykouse en jongmans met tatoes…almal soekend na  ingryping deur die een ware God
• ·         Die rippel van die Amen uitroepe wat agter ons net  aan en aan spoel soos golwe op ‘n strand.   AMEN…AMen…Amen….amen….
• ·         Die baldadige dans van sambrele en hoedens toe die warrelwind dit gryp en saamneem op sy pad deur die skare.
• ·         Die sagte briesie daarna wat voor van die verhoog se kant af oor ons spoel.
• ·         Die beeld van ‘n miljoen mense (tot iemand anders kan bewys is dit die syfer waarop ek staan J)  wat op hul knieë gaan om God te smeek vir vergifnis en hulp vir ons land… dit sal seker vir altyd in my hart en geheue ingegrafeer wees!
• ·         Die wete dat ek hier sit saam met so baie ander, met die gesamentlike versugting: Here, kom maak ons land en haar mense gesond!
• ·         Die besef dat daar mense soos Mamma Johanna is wat al vir donkiejare bid vir hul dorpe en ons land, wat vandag êrens in hierdie skare sit en kan ervaar dat die Here hulle gehoor het.
• ·         Die gevoel van bekendheid ….dit het gevoel asof ek elke persoon wat by my verbyloop op een of ander manier KEN (soveel so dat ek onnadenkend ‘n bekende gesig nader gewink het om te groet…net om te besef sy is eintlik ‘n “celebrity” en sal my nie ken nie!! J  Dankie Hettie, jou vriendelikheid was deel van God se aanraking daardie dag )
• ·         En toe alles verby is die strome mense wat net aanhou en aanhou. Selfs al staan ek op ‘n hopie grond vir beter sig, kon ek nie die einde van die skare sien nie. Ek het dadelik gewonder of DIT is hoe dit gelyk het toe die Israeliete uit Egipte getrek het…. en besef daardie see het nie net op ‘n skrefie oopgetrek nie, dit moes ‘n HOOFWEG gewees het!

Elke persoon wat teenwoordig was het sy of haar eie storie en ervaring om te vertel:  ‘n ontmoeting met God, die verhoring van ‘n gebed; die oortuiging van iets wat in sy/haar lewe verander moet word; die behoefte om God op ‘n dieper vlak te leer ken; ‘n nuwe empatie met mede-landsburgers wat swaarkry…  Hierdie is nie dinge wat sommer vinnig in antwoord op “Hoe was dit?” beskryf kan word nie.

As mens al hierdie individuele stories en oomblikke bymekaar tel, is die antwoord iets groter as wat enigeen van ons in woorde kan saamvat…. Dan word die geheel iets Goddeliks, en dit is wat It’s Time vir my was: die dag wat God vir my (en moontlik 'n miljoen ander mense) kom wys en sê het dat Hy soveel groter is as dit wat ons kan sien of hoor of beskryf. HY IS... en dis dit!

Klim sussie, KLIM!

Ek weet nou nog nie presies hoe dit gebeur het nie! Een oomblik het ons nog lekker 'n laat-aand koffie na selgroep gedrink en die volgende oomblik was ek deel van 'n stapgroepie wat die volgende oggend 5 uur moes opstaan om te begin oefen. "Darem nou nie SO erg nie" het ek nog by myself gedink, "buiten vir die vreeslike vroeg opstaan, sal ek darem redelik kan byhou as ons so 2 of 3 km gaan stap" Maar toe begin die gesprek draai na 4 of 6 km afstande, tye wat my rooi in die gesig laat (sonder dat ek nog 'n veter vasgemaak het) en iemand wat selfs wil opbou na marathons toe!!  Ek het nog probeer protesteer, maar my stemmetjie het weggeraak in die opgewonde gekwetter van my vriendinne (aan wie se laat-aand "sanity" ek nou erg begin twyfel het).

Nou, enigiemand wat my goed ken, sal weet dat vroeg opstaan en oefen 2 van die dinge is wat regtig baie inspanning en motivering aan my kant benodig! Die gees is gewillig, maar die vlees.... julle ken daardie versie?  Maar die volgende oggend was ek 5uur op en toe ek weer sien het ons oor die 4 km kafgedraf. Somtyds was my uitasem meer te danke aan lagbuie as aan opdraandes want dis 'n borrelende, skerp klomp vriendinne wat ek het :-) In die donker het ons gesweet en gekla (ek meer as die ander) maar teen die tyd dat ons klaar gemaak het, het die sonlig  oor die berg begin loer en kon ons almal verwonderd sê: Yes, ons het dit gedoen!

Die pragtige Outeniqua berg waarin ek elke dag vaskyk

Dis nou 3 weke later. Ons groepie het gegroei, ons afstande het by tye langer geword (ek dek nog steeds die agterhoede - iemand moet!), en die geselsies het al diep draaie gemaak. En na elke stappie voel ek moeg maar GOED! Maar die opstaan sukkel nog steeds, en ek kan nie help om 'n verligting te voel as die stap afgestel word agv reën of ander faktore nie (soos ek gesê het, ek is nie van nature vroeg en vinnig nie!)

Toe ek nou die dag weer na die stap onder die stort staan wonder ek hoekom kan ek nie maar VOOR die stap ook so lus daarvoor voel soos na die tyd nie!?  Ek besef dat die lewe ook dikwels so werk.  Goeie veranderinge  en resultate vra dikwels inspanning en seer "spiere" waarvoor ons nie juis lus is nie, selfs al is daar die belofte van groei en vooruitgang. Ek kyk terug op die afgelope jaar en sien 'n klomp situasies en gebeure wat ons spiere behoorlik gerek en strek het. Die berg lê steil agter ons...

Die huis waarin ons gewoon het (en waaroor ek al vantevore geskryf het), is einde verlede jaar verkoop, en ons moes nuwe blyplek soek. Enigiemand wat onlangs in George blyplek moes huur, sal weet dat dit makliker is om 'n naald in 'n hooimied op te spoor, as 'n ordentlike huis teen 'n bekostigbare prys! Daarby het Werner binne 'n maand nadat ons uit die huis getrek het, kennis gekry by die perseel waar sy werkswinkel was, en ons moes nuwe werkswinkel ook begin soek. Ons het ure (als te saam seker weke!) spandeer agter huise en persele aanry, agente bel, advertensies opvolg ens ens. Intussen het ons weer by Vic baai se vakansie eenhede ingetrek (soos aan die begin) en WEER 4 maande daar gebly terwyl al ons goed gestoor is.

Saam met dit alles het daar allerhande familie-bomme gebars, emosionele issues aangeklop om uitgesorteer te word, ousus se aanpassing in die "bose" Kaap ons hartspiere laat saamtrek en sommer die daaglikse leef en oorleef ons  vir elke greintjie asem laat werk.

Daar was tye dat ons God se beloftes en woorde in twyfel wou begin trek. As Hy dit alles beloof het, hoekom gebeur dit nie?? Hoekom vat alles so lank voor dit uitwerk? Ek onthou 'n paar keer dat ek huilend (hygend?) vir Hom gesê het dat ek nou OP is, dat ek vertrou en vertrou het, maar niks werk uit nie! En elke keer herinner Hy my aan 'n ander keer wat ons wag beloon is met iets groters as wat ons voor kon hoop. Dan vertrou en glo ek maar weer, tot die volgende dag/week/maand...

Is alles nou reg en in plek? Nee, nog lank nie! Maar ons HET 'n huis gekry wat ons dadelik geweet het reg uit God se hand is (en wat weereens 'n berg-uitsig het!). En vandag trek Werner in 'n tydelike werkswinkel in. Ou-ou seerplekke is besig om te genees en nuwe grense gestel...  Stadig maar seker is daar goed wat in plek val.

Wat is my punt? Dat ek WEET daar wag 'n blink en betekenisvolle toekoms op ons! Maar net soos wat die "lekkervoel-na-die-stap" my nie noodwendig more-oggend makliker laat opstaan nie, net so maak daardie wete nie altyd die lewensbulte wat ek moet klim, platter of meer genotvol nie.
Spiere word nog steeds seer van die inspanning, en ons asems hyg nog steeds soos wat ons besig is om hierdie bult uit te beur.

Maar stukkie vir stukkie breek daar stukkies lig deur, raak die afstande wat ons kan aanpak langer. Die bult wat  ek die eerste week stap-stop-stap geloop het, kan ek nou al teen 'n vaste pas (hygend maar darem) klaarmaak.

Midde in die stryd lyk alles soms donker en tevergeefs, raak die moedeloosheid dalk meer as wat jy dink jy kan hanteer, en voel dit asof jy heeltyd op een plek bly, selfs agteruit gly. Maar skielik, wanneer jy dit die minste verwag kom die eerste ligstraal oor die berg en sien jy met verbasing hoe ver jy regtig al gevorder het. Soms duik daar 'n bult op wat mens wil-wil moedeloos maak, totdat jy onthou: maar ek het al 'n soortgelyke een uitgeklim en oorwin, so ek KAN hierdie een ook kafdraf!

Ek leer om vas te hou aan beloftes, Om te glo ten spyte van wat my emosies en my kop my wil wysmaak. Ek kyk terug op ons journey en ek sien bakens duidelik langs die berg af: mense wat op die regte tye langs ons ingeval het vir saamstap, hier en daar 'n pyltjie wat 'n rigtingverandering aangedui het, die plekke waar ons moes stop om iemand anders op te help, ook afgronde waar ons moes kies om nie teen afgetrek te word nie, gelyktes waar ons net rustig kon stap en die mooi om ons bewonder...

In hierdie afgelope jaar het die Here ons op soveel maniere kom sterkter maak. Kom leer wat dit beteken om regtig op Hom, en Hom alleen, te vertrou. Ons verstaan van Hom kom strek en ons kom uitdaag om sekere idees wat ons van Hom gehad het, te toets en te verander. Om Hom te leer aanbid en lief hê net vir Wie Hy is, en nie vir wat Hy vir ons doen nie.  Ek moes op 'n plek van "geen uitkoms" wees voordat ek sou weet of ek regtig kan "jubel, al is daar geen druiwe aan die wingerd nie" (Habakuk 3)

 Ek weet een ding verseker: Die dinge wat ons nog nie kan sien nie, sal waar word, en dit waarna ons uitsien, sal inderdaad gebeur! (Hebr 11:1)  Hoe weet ek dit?  God het dit gesê en wat Hy sê gebeur altyd.  Tot dan hou ek aan stap en klim (hygend en met seer spiere) en sien met verwagting uit na wat Hy alles gaan doen (Miga 7:7)

Job, krewe en ‘n Annus Horribilis

“Hoe weet mens wanneer ‘n slegte jaar uiteindelik verby is? Is dit ‘n kalender jaar, ‘n finansiële jaar… hoe meet mens dit?” Dit was my broer se vraag so ‘n paar weke gelede toe daar nogmaals iets slegs met ‘n nabye familielid gebeur het.  Iemand anders in die geselskap het laat hoor  “ ek het al begin wonder of iemand een of ander vloek oor ons familie uitgespreek het! Wat kan nou NOG gebeur?”

Hierdie vrae het Donderdagoggend in my gedagtes weerklink toe ek na ‘n lang slaaplose nag, in die gang afstap om te gaan koffie maak.  Werner se ma is die vorige aand oorlede en hy het die hele nag by sy pa deurgebring om te help met al die praktiese dinge: dokter en polisie bel, begrafnis ondernemers om die liggaam te verwyder etc. Ek het ook begin dink “nou wat NOG?”

Ons familie se “annus horribilis” (soos die Queen sou sê ☺) het verlede jaar in Oktober begin toe my broer se dogtertjie tydens haar ses weke ondersoek met   Craniosynostosis  gediagnoseer is en op 7 weke ‘n skedeloperasie moes ondergaan. Alles het goed afgeloop en sy is vandag blakend gesond, maar dit was tog ‘n skok vir ons almal. Rondom Nuwejaar is my liefling-niggie met aggresiewe borskanker gediagnoseer en was dit die begin van baie maande se chemo en bestraling vir haar. My tannie het tydens ‘n knie operasie hart- komplikasies ontwikkel en by die dood omgedraai. Onlangs het sy weer daarmee in die hospitaal beland. My sussie het weereens gewasse in haar ingewande ontdek en het na die chirurgie  vir ‘n hele paar benoude oomblikke gesorg.  My pa se been is na baie pyn en lyding geamputeer en hy en my ma moes amper 3 maande in Jhb deurbring voor hulle kon teruggaan huis toe. My oom van oor die 80 is op sy plaas in Limpopo aangeval en moes ‘n week in ICU deurbring.  Swaer Llyll het erge infeksie in sy groottoon opgedoen (gevolg van besering gekombineer met diabetes) en sy toon in geamputeer. Ons is steeds nie seker of hulle die res van sy voet gaan kan red nie.  Werksgewys het my broer ‘n groot kontrak verloor, ‘n neef sy werk verloor en ‘n paar ander familielede sukkel om kop bo water te hou.  En nou is ma Annetjie oorlede en my man het SEER.

Skielik is dit asof die Here my ‘n ander sy van die saak wys. Wat as dit nie ‘n “vloek” is nie, maar eerder ‘n proses van groei. Ek dink aan een van my gunsteling preke van ds Roelf, jare gelede. Van sekere krewe wat hul doppe vir ‘n tyd moet afskud sodat hulle kan groei. In hierdie tyd is hul sonder beskerming , baie weerloos en oop vir seerkry. Maar as hul die doppe ophou, kan hulle nie groei nie.  Wat as hierdie dinge hierdie jaar oor ons pad gekom het sodat ons kan groei? Ons het almal die afgelope jaar by tye baie weerloos en uitgelewer gevoel, maar ek weet verseker dat nie een van ons meer dieselfde is as verlede jaar hierdie tyd nie… Ek word ook herinner aan die verhaal van Job: dat die Here hom sterk genoeg geag het om slegte dinge oor te kom, omdat Hy geweet het dat Job nie sal opgee en oorgee nie. En dat Job daarna geseën is met meer as wat hy vantevore gehad het.  Wat as die Here ons as familie sterk genoeg geag het om hierdie dinge deur tegaan omdat ons beter en sterker anderkant KAN uitkom? Beter toegerus om vir Hom ‘n verskil te maak…?

 Ek sê nie dit IS hoe dit werk nie…. Maar WAT AS…?

Skielik voel ek minder uitgelewer en amper “uitgekies”. En ek wil Ruan se vraag van nou die dag antwoord: “Ek dink ‘n slegte jaar is verby wanneer die nodige groei  plaasgevind het, wanneer ons oorgegee het en die Here toegelaat het om ons te verander soos Hy wou. Daarna sal ons beskermingsdoppe weer vorm en ons ‘n nuwe lewensfase ingaan.  Reg vir nuwe avonture en seëninge!”  Ons kan nie die getal maande bepaal nie, maar die uitkoms wel.

" We can rejoice, too, when we run into problems and trials, for we know that they help us develop endurance. And endurance develops strength of character, and character strengthens our confident hope of salvation. And this hope will not lead to dissapointment. For we know how dearly God loves us..." Romans 5:3-5

Tussen 'n Rots en 'n "harde plek"

Ek en Layla by Pappa in die kliniek

Mens is nooit daarop voorberei wanneer iets gebeur wat voel asof dit jou hele lewe omdop en vir altyd verander nie. En alhoewel daar gebeure is wat stelselmatig daartoe aanleiding gee, voel dit altyd asof alles eensklaps gebeur: gister was alles nog normaal en voorspelbaar, en skielik is niks seker nie, en lyk die toekoms deurmekaar...

So het ek gevoel toe my pa 'n paar weke gelede geopereer moes word.

Hy sukkel al 'n hele paar maande met 'n seer voet, later 'n seer aan sy been. Sukkel om te loop. En dit word nie beter nie. Ons kinders is nie een naby nie, en kry maar telefoniese updates by ma ('n van Helsdingen- haar woorde!- wat nie maklik erken as dinge te veel raak nie).  Eers toe sy emosioneel en deurmekaar oor die telefoon begin klink, vermoed ons onraad. Fred en sy gesin kuier daar vir 'n naweek, en daarna ry Zelna en Ruan vir 'n dag Piet Retief toe om self te gaan kyk. Dan eers besef ons dat die situasie baie ernstig is, en toe 'n tweede dokter na Pappa se been kyk, is sy diagnose: amputasie is nou al uitweg!

En daar begin 'n roller-coaster rit wat ons almal by tye uitasem en plat geslaan laat, ander kere weer dankbaar vir "small mercies", uiteindelik verwonderd oor die Here se vooruitbeplanning, ingryping, versorging en wonderwerkende krag. En altyd Sy liefde! Weereens besef ek ook hoe God se "Rhythms of Grace" altyd daar is vir en met ons. Al gaan ons deur donker dale van wanhoop, of ry ons op kruine van geluk - Sy genade kry ons waar ons ook al is op die lewensreis.

Ek glo dat elkeen van ons in die familie verskillende ervarings, gewaarwordings en gevoellens gehad het, daarom is hierdie stukkie suiwer op MY ervaring gegrond, en kan ek nie waarborg dat die ander lede van my familie dieselfde dinge as ek ervaar het, of dieselfde voel oor die gebeure nie. Mamma, Zelna, Ruan en Fred  het die slegste deel van die paar weke deurgemaak (die diagnose, besluite neem oor behandeling, Pretoria toe gaan en Ongevalle trotseer) terwyl ek nog in George was en ek glo ons maak elkeen op sy eie manier sin van die gebeure.

Vir my begin die nagmerrie gevoel toe Zelna bel om te sê van die amputasie diagnose: Dit het gevoel asof 'n swaar klip op my hart kom lê, en niks kon dit lig nie. Ek het nag-lank met die Here gepraat, gevra vir rigting en antwoorde, maar die klip het bly druk. Vandat ons in George is het Hy 'n lang steil pad met my gestap oor vrees, vertroue, oorgawe... en ek kry dit nou al geruime tyd reg om Hom volkome te vertrou vir die toekoms, finansies etc. Maar eensklaps het daardie vrees-rots weer homself op my hart neergeplonk, en niks kon dit beweeg nie. Ek weet ek moenie, hoef nie bang te wees nie, weet dat Hy altyd in beheer is en SAL SORG, maar steeds het daardie klip geSIT! Deur die tweede nag vra ek Hom vir iets waaraan ek kan vashou, wat vir my 'n anker sal wees in die tyd wat voorlê.

Die volgende oggend ontvang ek die gereelde Kruispad e-pos. Die opskrif trek my aandag: GLO. En dit is wat ek lees:

Ons moet soos Abraham, te midde van alle omstandighede, bly glo. Ons moet met alles in ons bly glo dat God vir ons sal deurkom. Al lyk die realiteite om ons anders. Al skree selfs die wetenskap teen ons, moet ons aanhou glo. Selfs al het ons ’n paar keer buite die wil van God opgetree moet ons aanhou glo. Ons moet glo in ’n liefdevolle God. Ons moet glo dat God alles sal omkeer en vir ons op die regte tyd sal deurkom – soos Hy vir Abraham en Sara deurgekom het.

 Glo in God en hou met alles daaraan vas. Sorg dat jou verhouding met God in plek en gesond is. God se seën sal op jou neerdaal en wanneer God seën, seën Hy mildelik, sodat van die seën ook op die mense rondom jou sal val. 

Die donker gedrukte dele het vir my uitgestaan, en ek het die stukkie op my selfoon ingetik om oor en oor te lees as ek onseker voel. Skielik het die rots gelig, en was ek rustiger. Daardie onverklaarbare vrede waarvan Fil 4:7 van praat het my gevul. Toe ek die aand Psalm 91 lees, het ek ook geweet dat ek dit een of ander tyd vir Pappa moet lees. Joe Niemand se lied "Ek sal nie bang wees nie" gegrond op Psalm 91 was my anthem vir die volgende paar dae.

Intussen moes daar baie besluite geneem word en Pappa so gou as moontlik by 'n vaskulêre sjirurg kom. Volgens die dokter was tyd 'n faktor: hoe langer gewag word, hoe verder versprei die infeksie, en hoe minder sal die sjirurge vir my pa kon doen. My Pa-hulle het nie 'n mediese fonds nie, en Steve Biko hospitaal in Pta was die enigste uitweg. Ons weet almal van al die "horror"-stories wat oor staatshospitale vertel word, en dit het bygedra tot baie spanning en bekommernis. Zelna het saam met Pappa en Hennie Pta toe gery, terwyl Fred agterna gekom het met Mamma. In Pretoria het hulle (soos verwag is) nie juis 'n vriendelike ontvangs gehad nie. Na ure se sukkel, heen-en-weer ry, rondgestuurdery en dreigemente, is my pa uiteindelik by Ongevalle opgeneem.

Hoe die personeel gekeur word wat by Ongevalle werk, weet ek nie, maar ek vermoed daar is 'n lang lys van negatiewe karakter-eienskappe waaraan hulle moet voldoen! Die susters was onbeholpe, beslis nie lus om te help nie, ongeskik en het nog nooit gehoor van empatie of omgee nie. In die 3 dae wat my pa daar gelê het, is sy wond nie een keer versorg nie, het ons pille tussen sy beddegoed opgetel en is sy (eie) kussings onder sy kop uitgesteel. Hy was baie deurmekaar, swak en in pyn, tog sou die personeel net sy medikasie en kos daar neersit, en as een van ons hom daarmee wou help, is ons uitgejaag. Sy beddegoed is nie omgeruil nie, en hy het ook geen hulp ontvang as hy 'n nood gehad het nie. En werksdruk was NIE die oorsaak nie! Alhoewel daar baie pasiënte was het die susters (en soms selfs die dokters) meestal rustig rondgestaan en geselsies maak, in groepies tee gedrink, op hulle selfone gepraat en speel en so nou en dan saam-saam 'n pasiënt bekyk - maar min gedoen... En tussen deur sou die sekuriteitsman (wat beslis bo aan die hierargie lys by die hospitaal is), breëbors deur die kamer loop en kliphard mediese raad uitdeel (soos dat ons net my pa se voet in Jeyes Fluid moet was en sommer 'n paar lepels daarvan moet drink ook, dan sal alles regkom...!!) Wat my pa (en die ander pasiente) daar moes deurmaak verdien geen mens nie! (Na die operasie was ons baie verlig toe my pa se dat hy niks van daardie 3 dae kan onthou nie!)

Layla probeer Oupa opbeur voor die operasie

 Saterdagaand na 8 uur het daar uiteindelik vir hom 'n bed in die vaskulêre saal oopgegaan, en is hy daarheen gestoot. Wat 'n verskil! Die verpleegsters het onmiddelik vir hom skoon klere aangetrek, die wond versorg, sy leêr sorgvuldig gelees en ons breedvoerig uitgevra oor sy toestand. Toe ons in die gang afstap, en hulle Pappa in 'n enkelkamer instoot, het ek besef dat die Here hom hiermee 'n baie spesiale stukkie seën gegee het: sy eie kamer, privaatheid en tog regoor die "nurses station" sodat hulle dadelik kon sien as hy hulp nodig het. Ek het vir 'n oomblik gewonder wie dan die "ander mense" gaan wees wat God deur ons wil seën, maar Pappa was nou ons prioriteit en ek het die gedagtes eenkant toe gestoot.

Hy is ook op die "spoedlys" vir teater geplaas, wat sou beteken dat hy 'n prioriteitsgeval is sodra daar 'n teater-opening  is. Van Sondagoggend af het hy dus geen kos gekry nie, sodat hy enige tyd gereed sou wees vir die operasie. Die volgende 2 dae het gewentel om besoektye en ons het baie koppies koffie in die hospitaal kafeteria afgesluk, wagtend op die oproep dat Pappa oppad is teater toe. Sondag en Maandagmiddag het verby gegaan, maar ons was steeds hoopvol.

Toe ons Maandag aand 7uur by pappa se kamer instap wag die sjirurg vir ons met die nuus: Pappa sal Dinsdag oggend 8uur ontslaan word! Sy voorsien nie dat hy nog in die week geopereer sal word nie, en dit beteken dat hy 'n bed opeis wat iemand anders kan gebruik! Ook hoort hy nie in hierdie hospitaal nie, omdat hy van Mpumalanga af kom, en ons moet hom Nelspruit of Witbank toe vat. Geen mooipraat of redenasie kon haar van besluit laat verander nie. Ons het ook opgelet dat hy reeds aandete ontvang het en dat sy drup ontkoppel is - 'n duidelike teken dat die besluite reeds geneem is. Ons het toe al met medici in Nelpsruit gepraat wat self vir ons gesê het dat ons net asb NIE daarheen moet kom nie (gebrek aan medikasie etc etc). Die vrees-rots het begin nader rol... Ek het vir die dokter gesê: "So all we can do is pray that he will be operated on during the night?" En sy het geantwoord: "rather pray that you find the best help for your dad" Na sy uit is het ons moedeloos om my pa se bed gaan staan, hande gevat en vir 'n wonderwerk gevra. Gevra dat die Here sou ingryp en iets laat gebeur en om vir ons te wys wat om te doen.

Oppad terug na Cari se huis toe was ek en Mamma tjoepstil, te verslae om eers te gesels. Die res van die aand het ons almal rond gebel, planne beraam en opinies gevra. Ruan het kontaknommers gekry van die MEC, die Supt van die hospitaal, radiostasies en koerante, . Ons het die hospitaal se beleide en Code of Conduct gefynkam en skietgoed bymekaar gemaak. Ons sou nie sommer net aanvaar dat pappa ontslaan word sonder dat iets gedoen is nie!

Oor en oor het ek met die Here gepraat, gesmeek vir uitkoms. Ek weet Hy is in beheer, weet altyd die beste en dat Sy tydsberekening altyd perfek is. Ek moes nou daaraan vashou. Ek het onthou dat Werner die vorige dag vir my skrif gestuur het wat ek nog nie gelees het nie, en het dit gaan opsoek.

Psalm 18:29-33: Met U loop ek 'n leer storm, met my God spring ek oor 'n muur... Hy beskerm die wat by Hom skuil. Want wie anders as die Here is God? Wie anders as God is 'n rots? God rus my toe met krag: Hy maak my pad veilig...

Ek kon voel hoe die vrees-rots wegrol voor Die Rots! Ons het gaan slaap, onseker oor wat die volgende dag vir ons inhou, maar ek was rustig.

Toe my ma se telefoon die volgende oggend 5 uur lui was ons albei amper te bang om te antwoord... dit was suster Themba van die nagpersoneel. Daar was 'n teater opening en hulle is oppad om my pa teater toe te vat!!!!  Die vreugde!! Ons het geweet dat die Here ons gebed gehoor het, en dat Hy ingegryp het!

Die res van die dag het te stadig beweeg. Alhoewel ons al 9 uur by die hospitaal was, kon ons eers teen besoektyd (half drie) ingaan en my pa sien. Toe ons almal daar inbondel staan die sjirurg ook daar vir ons en wag. My ma het haar omhels en bedank, maar sy het my ma se hande gevat en gesê: "Wait, I want to ask you a favour. Will you and your family please pray for us? For us doctors, our hands for the work we do, our minds for the decisions we must take, for this hospital, its staff... Please pray for us. Because today I saw that prayer works! I could not believe it when they phoned me this morning to say that there was an opening in theatre" Vir Zelna het sy later gesê: "I saw your family praying over your dad last night"

Hoe kan ons ooit God se plan en "timing" in twyfel trek?!? As die situasie nie so hopeloos was nie, sou die dokter nie die uitkoms as 'n wonderwerk raak gesien het nie (ons seker ook nie!), en sou sy ook nie so diep onder die indruk van God se ingryping gekom het nie. En ja, deur my pa se situasie en lyding is daar tog iemand anders mildelik geseën, en ek glo dat daardie seën deur dr M nog wyer gaan uitkring na ander mense toe.

Debbie en Reuben by Oupa

Daar is nog 'n lang pad wat vir my pa en ons almal voorlê. Hy moet leer hoe om met net een been oor die weg te kom, My ma moet hom nou versorg en help, terwyl sy ook haar ander take moet doen. Ons moet gewoond raak daaraan dat my pa anders lyk, en dat dinge dalk anders gedoen moet word van nou af. Maar ten minste weet ons een ding vas: die Here loop hierdie pad saam met my pa - all the way!

As ek terugkyk is daar baie mense dwarsdeur die 2 weke wat nie hulle werk gedoen het nie, ongeskik was, diskriminerend opgetree het en onbekwaam was - hulle moet daarmee en met hulself saamleef. Wat vir my uitgestaan het was die mense wat MEER as hul werk gedoen het, wat uit hul pad gegaan het om in moeilike omstandighede vriendelik en met empatie op te tree. Die wat nie net met mooi woorde getroos het nie (dis ook nodig!), maar met hul dade die gewig bietjie van ons skouers afgehaal het: Hannelie by die ouetehuis wat Pappa met soveel omgee en liefde versorg het, Hennie wat 'n dag afvat om my pa Pta toe te ry en my ma hulle by te staan totdat my pa opgeneem is, oom Danie Rudolph wat gereeld gaan kyk het dat alles by die huis reg is, Wimpie wat my pa hulle se hond ingeneem (en gruwelik bederf ☺) het, Cari wat haar huis vir ons oopgemaak het sodat ons kon kom en gaan soos dit nodig was, gee nie om wat die ure was nie (dit terwyl sy self behandeling ontvang en 'n hele paar van haar eie bulte het om te klim!), Dr Jana wat Pa gaan besoek het en vir ons op hoogte gebring het met wat aangaan en wat ons kan verwag, al was hy nie haar verantwoordelikheid nie. Sy was ook bereid om te luister wanneer ek ontsteld was en het perspektief na die situasie gebring. Al die mense in George wat ingespring het om my mense rond te karwei en te sorg dat hulle lewens normaal kon voortgaan - veral Ouma Marie en Yvonne, julle is engele!! Pim, Oom Jack hulle, Oom Louis, Tannie Yda en Lindi wat moeite gedoen het om te kom kuier - familie bly maar altyd dié wat ons naby wil he as dit swaar gaan. Suster Themba van die nagskof wat altyd vriendelik en hulpvaardig was. Die sekuriteitsvrou, Anna, by die hoofingang wat ons elke dag met 'n breë glimlag en vriendelike woorde begroet het (glo my, dit is NIE die norm daar nie!). En toe ek haar eendag vra "what vitamins do you use, cause you are always on the go and friendly?" Antwoord sy "No vitamins, only the power of God!" Soos Zelna gesê het: "In die donker skyn die Lig uitsonderlik helder!!

'n Jaar van seën

Vandag (4 Julie) is dit presies 'n jaar gelede wat ons George binne gery het; die begin van ons nuwe lewe as Suid-Kapenaars. En wat 'n jaar was dit nie! Dit was 'n reis wat ons beslis op onbekende paaie geneem het: draaie in die pad waar ons nie 'n idee gehad het wat vir ons wag nie, opdraandes wat ons steun-steun uitgeklouter het maar ook afdraandes waar ons verbaas gestaan het oor die gemaklikheid waarmee sekere aanpassings gebeur het.

Maar hoofsaaklik kyk ons terug op 12 maande van onverdiende en dikwels onverwagse seën:

• Gert en Tessa se woonstel in Hartenbos wat vir ons 'n hawe, skuilplek, en rusplek was waar ons tot verhaal kon kom terwyl ons die fynere detail van ons "nuwe lewe" moes uitwerk.

• Braam en Rentia se vriendskap en verwelkoming het die wêreld se verskil gemaak tussen uithou en opgee! Wat 'n voorreg om sulke vriende te hê. Ook Maryke en Albert wat ons dadelik genooi het om te kuier en ons daarmee saam aan ons heel eerste "nuwe" vriende bekendgestel het. Hannes en Charlotte het ons mede inkommer-vriende geword wat presies deur dieselfde aanpassings en onsekerhede as ons moes gaan - 'n goeie fondasie vir 'n lang vriendskap!

• Die eerste maand se in die bed bly in die koue, terwyl Werner die dogters by die skool aflaai: 'n eerste vir my! In die begin kon ek die skuld gevoel van lê -terwyl-ander-al-werk, skaars afskud. Tot ek besef het hierdie is 'n baie spesiale bederf van God af, wat ek moet geniet terwyl ek kan EN terwyl dit hou (wat toe nie so lank was nie☺)

• Die kans om so baie kwaliteit-tyd met my gesinsmense te kan hê. Geen take of vergaderings of reëlings wat getref moet word vir skool of werk of kerk nie - net hulle en hulle behoeftes. 

Die kans om boeke te lees! En baie daarvan!! Daarmee saam 'n biblioteek wat uit sy nate bars met boeke wat ek nog wil lees, hope tweedehandse boekwinkels en CUM op my voorstoep EN 'n wonderlike "landlady" wat stapels boeke aandra vandat sy gehoor het ek is ook 'n leesvraat.

• Die luukse van onbetrokkenheid! Ek weet dit klink selfsugtig, maar ek het besef dat dit in hierdie seisoen van my lewe 'n geskenk reg uit die Here se hand was. Ek het met die intrapslag myself by skool, kerk en gemeenskapsorganisasies aangemeld as vrywilliger, maar niemand het my regtig "nodig" gehad nie. Nou sien ek dit as deel van God se plan om my nie van een gejaag na die volgende te verplaas nie, maar om my tyd te gee om stil te raak, te hoor, te sien en te ervaar. En om Hom en my gesin van voor af te leer ken. Luuks voorwaar!!

• Die vriendelike mense van George!! Daar is nie nog 'n plek met sulke vriendelikheid nie. Op die pad, agter die kasregister, in toue by winkels en staatsinstansies, by die petrolpomp, op die sypaadjie.... vreemdelinge groet jou vriendelik, loop jou kar toe met hul sambreel, knoop 'n geselsie aan, maak 'n grappie en nooi jou sommer vir 'n kuier. Sommer net omdat dit is wie hulle is! 

• Om te kon "connect" met familie wat ek OF baie lanklaas gesien het, OF nog nooit ontmoet het nie! Ina, Suné & Dewald, Pietman & Rykie, Lindi & Charl, Pim & tannie Yda, Chandré, Sandra, Conrad & Angie... Julle het ons lewens verryk in die afgelope jaar.

• 'n Besige Desember net toe ek dit SO nodig gehad het om bekendes te sien! En veral om met my ma en pa, Ruan, Neelandrie en klein Layla te kon kuier. 

• Die feit dat ons ou vriende nie plek hoef te maak vir nuwes nie, ons kan net byvoeg. Soos Lucas Maree sing: "die hart is soos die weduwee se kruik" daar is altyd NOG liefde wat uitgedeel kan word.

• Die bonatuurlike voorsiening van die Here met huis, werkswinkel, besigheid, kontakte en vriende. Selfs met situasies waar ons oombliklik kon ervaar: hierdie is nie 'n toevallige ontmoeting nie.

• So baie spesiale gesinsherinneringe en -oomblikke: om die aand voor die eerste skooldag by Karla en Anri in hul kamer te sit en hulle rue te vryf soos toe hulle klein was terwyl ons al drie onseker en emosioneel is oor wat voorlê ...; om nou in die gang af te stap en die dogters te hoor gesels en mekaar se hare doen, saam werk aan take, saam lag.... PRICELESS; die terugrit vanaf die KKNK met 4 tiener meisies opgebondel agter in die kar, besig om uit volle bors 80's songs te sing terwyl die volmaan ons oor die Outeniqua-pas begelei; 

• Die manier hoe die Here my losgemaak het van dinge wat ek as belangrik beskou het, my met nuwe objektiewe oë daarna laat kyk het en laat besef het hoe onbenullig dit is in die "bigger scheme of things"

• Vir vriendinne soos Rentia, Sonja, en Olga wat reeds hierdeur is en my kon gerusstel wanneer ek emosioneel en onseker was. En Carna se oproepe, altyd op die regte tyd, wat my laat besef het ek is nie alleen nie, en ons almal ervaar dieselfde dinge wanneer ons verplant word.

LAAANG telefoon-koffie-kuiers met vriendinne. Veral spesifieke gesprekke met Marlene, Susan en Olga staan helder in my gedagtes uit. Dit was soos manna in my woestyndae. En die feit dat ek my ma kon bel en dit steeds gevoel het of daar net 'n paar straatblokke tussen ons is, nie 1500km nie.

• My blog, wat my skryfterapie geword het. Die feit dat ek die moed bymekaar geskraap het om dit te begin doen. En die ander blogs wat ek in die proses ontdek het.

• George se ongelooflike sonsopkomste en sonsondergange! Ek kan net nie genoeg daarvan kry nie. En natuurlik die berg wat steeds my asem wegslaan en elke dag anders lyk. Die bos, die see, die strande.... dolfyne en walvisse... Knysna loeries en bosbokke voor my deur.... Ag, ek "overdose" met graagte op al die mooi om my. 

• Die dowe skaaphond op die hoek wat my elke dag hardop laat lag as hy kamma skelm agter die bossie wag en die kar bestorm.

• Die kinders wat in die eerste weke vir Karla en Anri ingetrek het en deel gemaak het van hul vriendekringe. Party het wel nie beste maats geword nie, maar het 'n groot rol in die dogters se eerste weke gespeel - presies waarvoor ek en my vriendinne gebid het!

• Die nuwe geleenthede wat die dogters hier ontdek het: Ontwerp, Kuns, Dans... Passies wat in hulle geplaas is wat hulle hier kon kom uitleef.

• Die Business Finder Netwerke waar ek my Woensdag en Donderdag oggende spandeer... en veel meer ontvang as moontlike besigheidskontakte. 

• Die eerste keer toe ek diep uit my hart, eerlik kon sê: dit gaan goed, ek is gelukkig, ek voel tuis! Sonder voorgee of 'n knop in my keel.Vir 'n lang tyd het ek outomaties gesê "dit gaan goed, dankie" terwyl alles in my die teenoorgestelde geskreeu het, maar toe ek die eerste keer besef: ek sê dit EN dis waar, het ek gevoel my hart wil ontplof van dankbaarheid en blydskap.

• Om by 'n netwerk / skoolvergadering / koffie-kuier / winkel iemand nuut te ontmoet en net te "kliek". En later uit te vind dat ons dieselfde Gees in ons het. Baie spesiaal!!

• Kort, vinnige toue: by die bank, Pick&Pay, Binnelandse sake, selfs Mr Price oor maandeinde (vakansie tyd uitgesluit ☺) En wanneer ek wel in 'n lang tou beland (ons praat nou van omtrent 5 mense!!) is die kans goed om 'n heerlike geselsie in die proses te hê.

• Afrikaans! Oral om my! En spesifiek Afrikaans-met-'n-glimlag☺

• Die groei en verandering wat ek in myself en my gesin waarneem, ook in ons verhoudings met mekaar.

• En laastens my dieper, inniger verhouding met God!! As ons net hiervoor moes trek, doen ek dit more weer!! So baie van my gebede wat ek al JARE lank bid, is hier beantwoord. En daarom kan ek Hom net loof en prys en dankie sê vir die ongelooflike 12 maande wat verby is. Ek kan met vreugde sê dat ons oorleef het, en uitsien na wat nog kom!!

Terugblik

Show me the way of Life - Maria

Hierdie week is dit 'n jaar gelede wat die vragmotor van Albertinia vervoer met ons aardse besittings weg is uit Piet Retief, Kaap toe. En dis 10 maande sedert ons self hier aangeland het. As ek terugkyk oor hierdie tydperk kan ek dit net beskryf as 'n reis met baie opdraandes en afdraandes, met tye van "despair" maar baie meer van vreugde.
 'n Ontdekkingstog - nie net van nuwe plekke nie, maar ook binne myself.

 Aan die een kant voel dit asof ons nou die dag hier aangekom het; aan die ander kant, asof ons al baie meer as 10 maande se ervarings beleef het.

In die tyd voor die trek het Werner onbepland en baie onverwags 'n rug-operasie ondergaan en is ons trek-planne behoorlik deurmekaar gekrap. Vir 2 maande het ons hele gesin by Pa en Ma gewoon en die Draadstraat-huis se mure ordentlik gestrek. Ons beplande trek Mosselbaai toe het verander in 'n trek George toe. Die oor-en-weer groetery en die laaste inpak en wegtrek het gesorg vir baie trane. Die lang pad af George toe het baie tyd vir dink en wonder en twyfel gelaat. Ek onthou nou nog toe ons in George inry laat die Vrydagmiddag terwyl die son begin sak, dat ek gedink het: "Wat op dees aarde het ons besiel om dit te doen?!?" As ek nie so moeg was nie, het ek heel moontlik net daar my kar se neus omgedraai terug Noorde toe.

Danksy Tessa en Gert het ons darem 'n plek gehad om vir die eerste rukkie ons goedjies af te pak, terwyl ons huis soek (wat ek redelik seker was darem nie te lank sou neem nie). En gelukkig vir goeie vriende soos Braam en Rentia het ons bekende gesigte gehad om ons te verwelkom. Die eerste 2 weke het nog amper soos vakansie gevoel - alles was opwindend, vreemd en nuut.

Skool het begin en ons moes 'n nuwe roetine vind, blyplek nader aan George soek (Hartenbos was net te ver om elke dag in en uit te ry), en begin om werkspasie vir Werner te kry. Ek dink as ons al die kilometers bymekaar tel wat ons agter moontlike huise en werkswinkels aan gery het, kon ons beslis dit inruil vir n "kuier-trippie" Piet Retief toe. Die woonstel in Victoriabaai waarin ons vir 4 maande gebly het was klein en beknop. En huurhuise so skaars soos hoendertande. Kort-om, dinge het nie heeltemal gebeur soos ons beplan het nie.

Ek het vooraf darem gesels met vriende wat getrek het, en het 'n idee gehad van wat om te verwag. Ek het geweet dat die skuif aanpassing sou vra, dat ons uit ons "comfort zones" sou wees en dat ons sal moes moeite doen om onsself by dinge betrokke te maak. So ek was reg daarvoor. Wat ek nie verwag het nie, is dat ek so leeg en kwesbaar sou voel. Ek onthou dat ek eenkeer gelees het dat iemand depressie beskryf het as 'n swart hond wat sy/hy heeltyd moet wegjaag van die deur af. En dis hoe dit vir my gevoel het. Ek moes daadwerklik besluit om die swaar gevoel teen te werk, dit weg te jaag, myself met positiewe gedagtes te vul. Die probleem was dat ek nie lus was nie!! Dit was op 'n manier LEKKER om myself so jammer te kry, om eerder die verlange en hartseer te voed. Dit was net te veel moeite om te probeer positief wees en "die goeie rondom jou" raak te sien. Dit het al my energie getap om te sorg dat ek my "pity-party" kon afhandel voordat Werner en die kinders by die huis kom, want dan moes ek sterk wees vir die dogters, hulle help om HULLE uitdagings aan te vat en sterk te staan (dit was beslis ook nie maklik vir hulle nie, maar ek is BAIE trots op my 2 dogters wat alles so goed hanteer het.). Ek wou ook nie hê dat Werner moet dink ek is ongelukkig nie - hy het genoeg ander dinge gehad om hom oor te bekommer. Hy het beslis nie nog 'n depressiewe vrou ook  op sy lysie nodig gehad  nie. Dit was vir my nogal n skok om te besef dat ek  tipiese depressie tekens by myself herken en weet wat ek kan doen om dit te bestuur, maar nie LUS het om dit te doen nie.



Skildery van Maria (House of Maria Mosselbaai)

Deur dit alles weet ek dat die Here hierdie tyd ook gebruik het om my nader aan Hom, en ons as gesin nader aan mekaar te bring. Maklik was dit beslis nie, maar die moeite werd? Verseker!!As ek vandag kyk na die 4 mense wat in daardie woonstel in Vicbaai ingetrek het, en hulle vergelyk met die 4 wat nou in hierdie huis woon, kan ek met sekerheid se dat ons nie dieselfde is nie. Ons het so gegroei! Een van my gunsteling preke van ds Roelf was een waar hy vertel het van 'n program wat hy oor sekere krewe gesien het, wat hulle doppe moes afgooi sodat hulle kon groei. In die groei-tyd was hulle dan baie "vulnerable" en ontbloot, maar as hulle die doppe opgehou het, sou hulle nie kon groei nie. Eers as die groei dan plaasgevind het, het 'n nuwe, groter dop gevorm. En so was dit beslis met ons. Ons het vulnerable en ontbloot gevoel, die seerkry goed gevoel, maar beslis gegroei. En nou het ons nuwe en groter doppe, is ons beter gepantser vir die lewe vorentoe.

Verlede week het ek skielik besef dat ek uiteindelik na my huidige lewe kyk en kan dink "dis reg en dis waar ek nou wil wees" Took you long enough - sal party seker sê! Ek weet verseker dat dit langer gevat het as wat ek gedink het dit sal. Dat ek beslis gestoei het met aanpas en inpas in my nuwe omgewing. Maar dat ek beslis ook kan getuig van die Here se goedheid, Sy nabyheid en Sy altyd-beter-weet-wat-is-goed-vir-Suna! Rhythms of Grace voorwaar. Miskien sou ek viervoet in Piet Retief vasgesteek het as ek geweet hoeveel op en af ritmes daar vir my sou wees. As ek geweet het dat die planne van inskakel en betrokke raak wat ek vooraf gemaak het, nie noodwendig sou uitwerk nie. Maar gelukkig het ek nie geweet nie! Want dan sou ek ook hierdie nuwe groei en ontdekking van myself misgeloop het.

Soms dink ek as iemand wat my nou hier leer ken, sou gesels met kennisse in Piet Retief, en die "Suna" bespreek wat hulle ken, sal hulle tot die gevolgtrekking kom dat hulle seker nie van dieselfde persoon praat nie! Dit voel vir my asof ek 'n nuwe rustigheid in myself het. Ek raak nie so gou opgewerk oor klein dingetjies nie, is dood tevrede om vir dae aaneen net my gesin as geselskap te hê, oggende alleen by die huis deur te bring sonder dat ek gedryf voel om iets te doen of iemand te sien of êrens heen te gaan. Ek is minder gepla oor hoe iets vir ander mense sal lyk (OK, bygesê - ek ken so min mense, daar is nie baie wat krities kan wees oor my idees of wat ek doen nie ☺ )

Ons het so baie keer die Here se hand van voorsiening ervaar: met 'n werkswinkel vir Werner, die huis wat ons huur, mense wat Hy op spesifieke tye ons pad laat kruis het, vriende ... die lysie gaan aan en aan. As daar een ding is waarvan ek doodseker is, is dit dat ons 'n God dien, wat REGTIG belangstel in ons lewens, wat ons doen, nodig het en hoe ons voel.  Ek glo verseker nog minder in "toevallighede" as voorheen en weet bo alle twyfel dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat Hom liefhet. Dat al ons bes beplande voornemens, nie kan kers vashou by wat Hy vir ons beplan nie. En dat wat God vir ons beplan ALTYD goed en voorspoedig is.

Ek het nou die dag die volgende êrens gehoor: in Afrikaans is daar net een woord vir Genade, in Engels is dit Grace of Mercy. En die verskil tussen die 2: "Grace = when God gives you what you don't deserve, Mercy = when you don't get what you actually deserve" En ek kan getuig van oneindige Grace in hierdie tyd - ons het beslis soveel meer gekry as wat ons verdien!

Let my lifesong sing to You - Maria Oosthuizen

Vandag kan ek God net eer en prys vir die pad wat Hy die afgelope 12 maande met ons geloop het. En ek kan met eerlikheid se dat ek dit weer sal doen. Natuurlik mis ons nog ons familie en vriende, en wens ons dat ons hulle meer gereeld kan sien en kuier. Ons is nog lank nie "locals" nie, en sal seker vir 'n lang tyd "inkommers" bly. Voel asof ons nie heeltemal hier inpas nie, maar ook nie meer in Piet Retief sal inpas nie Maar ek weet ook dat ek dit nou as deel van die normale ritmes van die lewe herken. Die lewe sal altyd uit op- en aftye bestaan.  Daar sal tye wees dat dit met ons goed gaan en wat dit dalk sleg gaan, wat ons weet waarheen ons oppad is en wanneer ons nie 'n "cooking clue' sal hê waar ons volgende gaan uitspoel nie. Maar wanneer ons ons vertroue in God plaas, sal al hierdie dinge en tye hanteerbaar wees, ten goede uitwerk en SAL ons OK wees - no matter what!

(NS: Al die slkiderye hierbo is deur Maria Oosthuizen, 'n kunstenaar van Mosselbaai. Gaan kyk gerus na haar werk op haar website House of Maria. Dit PRAAT met n mens!)