I am... I said...

Ek kan nie glo dat ‘n mens se emosies so vinnig kan verander- sonder enige noemenswaardige gebeure wat dit omswaai nie: ek het vanoggend opgestaan soos elke ander oggend (of te wel bietjie vroeër want ek moes vandag kinders skool toe vat). Terug gekom, koffie saam met Werner gedrink, gesels, hy het gery, ek het rustig gesit en my gedagtes het wye draaie begin loop … en 15 minute later sit ek en huil krokodiltrane oor alles waarop ek uitmis.

Ek is in ROU!!

Daar is dinge waarna ek al vir jare uitgesien het om van deel te wees, soos matriekafskeidreëlings saam met mede-ma's as my kinders in gr 11 is en om saam met hulle hul matriekjaar te beleef in dieselfde skool waar EK matriek gemaak het. As ek dit skryf klink dit bietjie “trivial”, maar dis prentjies wat al in my gedagtes begin vorm aanneem het, wat ek nou moet uitvee… 

Ek sien vriendin Sirita se foto op Facebook van Henno-lief wat saam met pa Hennie op die treadmill oefen, en my hart pyn letterlik in my bors, want ek wou nou DAAR gewees het vir hulle, wou saam met hulle die hartseer en oorwinnings van Henno se herstel beleef het. Ek wil vinnig by my ma inhardloop net om hallo te sê en omdat ek 10 minute beskikbaar het. Ek wil by my kombuis instap en sien Susan, my vriendin van amper 40 jaar, het klaar die ketel aangesit en die koppies uitgehaal terwyl sy vir my gewag het. Ek wil saam met 'n vriendin bly-opgewonde wees oor haar dogter se telefoonoproep. Ek wil vir nie net stemme oor telefone hoor nie- ek wil arms VOEL wat drukkies uitdeel.  Ek wil my hartsmense se gesigte SIEN as ek met hulle praat! Ek wil by Pick&Pay inloop vir n brood en eers ‘n halfuur later daar uitloop want ek het te veel mense raakgeloop wat ek ken. Ek wil by die skoolsport staan en mense KEN- die kinders, die ouers, die onderwysers (selfs die geboue is bekend). Hier is alles vreemd. Ek wil dorp toe ry en elke paar minute vir iemand wat verby ry, waai.  En ek wil weet as ek nounou hier uitloop, gaan iemand wat ek ken my êrens voorkeer en vra “Is jy OK, jy lyk af vandag?” Hier weet niemand eers wat is my normale manier van “lyk” nie.

Vanoggend is ek lus vir my eie “pity-party”! Twee ure gelede het ek nog met opgewondenheid gedink oor waar ek kan of wil inskakel by die skool en kerk. Nou sit ek hier en dink: “Ek WIL NIE inskakel nie, ek soek my ou skool, my ou vriende, my ou kerk… Ek soek my MA!!! (klink dit vir julle ook soos n 5 jarige - as ek dit oor lees, hoor ek sommer daardie temerige stemmetjie ☺) Ek hoor Neil Diamond sing in I am I said:  "L.A.'s fine, but it ain't home
                                                       New York's home,
                                                       But it ain't mine no more"  .... en ek weet presies hoe hy voel.

Ek is eintlik verbaas oor die intensiteit van hierdie emosies. Ek sit hier en snik soos iemand wat ‘n doodstyding ontvang het. Maar eintlik het ek! Vanoggend het ek besef dat sekere ervarings vir altyd verby is, en ek moet afskeid neem daarvan en aangaan. Ek het besef dat sekere dinge waarna ek uitgesien het nooit gaan gebeur nie (of ten minste nie soos ek my dit voorgestel het nie) En ek moet die realiteit in die oë staar dat ander mense nou my plek sal inneem by die skool, by die kerk, in my vriendekring… en dat dit reg is so! EN dat ons almal OK sal wees met hierdie veranderings.

Die natuur het seisoene en ons lewens het seisoene. Hierdie is my nuwe seisoen. Dit is die oorgang tussen winter (afskeid) en  lente: tyd om nuwe wortels uit te stoot en vastrapplek te soek tussen die versteekte klippies onder die grond. En net soos ‘n nuutgeplante plantjie maar teer is, maklik kan seerkry, omwaai of uitdroog, besef ek dat ek ook tye gaan hê waar ek uitgelewer, onseker en ontuis gaan voel.

Gelukkig het ek dié versekering: ek is nie alleen nie! Ek het DIE God van hemel en aarde by my! Die Een wat my gevorm het, dra my ook. En Hy het mos reeds vir my gesê:

 

“Moenie vassteek by die verlede nie. Moenie net dink aan die dinge wat verby is nie. Let op! Ek gaan iets nuuts laat gebeur! Dit het alreeds begin, kom jy dit nie agter nie?” (Jes 43:18-19)

Ek sien met hoeveel oorgawe my dogters die nuwe skoollewe ingaan, deel word. Ek sien hulle glimlagte en blink oë (en nee, hulle oë blink nie van trane nie, maar van vreugde) En ek besef: die nuwe dinge het reeds begin gebeur! Hy het ook nuwe ervarings vir my ingedagte. So dit is tyd om my rouklere uit te trek, my feesklere aan te trek (Ps 30:12)

Dus: ek gaan opstaan, opkyk en begin soek na die nuwe fees-geleenthede om my (en 'n nuwe boks tissues koop!!) Watchout George, here I come!